Durven

Durven

Ik hoorde gisteren een verhaal
van een mevrouw die werkt met paarden. 
Ze kan voelen hoe het met de paarden gaat, 
heeft energetisch contact met ze 
en begrijpt welke veranderingen 
sommige paarden nodig hebben 
om weer in balans te komen.

Ze wil graag daar haar beroep van maken.
Nu verzorgt ze ze gewoon 
en praat ze stiekem met de paarden. 
Wanneer ze aangeeft wat een paard 
nodig heeft en hoe ze aan die informatie 
komt wordt ze uitgelachen of niet geloofd.

Ik hoor vaker van dit soort verhalen.
Mensen die zaken haarfijn aanvoelen 
en hopen dat anderen hen geloven, 
die er niet mee te koop lopen en toch 
van binnenuit het gevoel hebben 
iets met hun gave te willen doen.

Voor veel mensen ligt daar een hobbel 
die genomen mag worden.

Ik weet het nog wel van mezelf.
Zie ik het wel goed, 
voel ik het wel goed, 
klopt het wat ik zeg en 
wat vinden anderen ervan.
En dat is precies een 
belangrijk onderdeel 
van het proces.

Wanneer je op eigen benen wilt gaan staan
zul je je los moeten maken van je afhankelijkheden.
Dat betekent dus ook, je los maken 
van de mening van anderen.

Je hebt je gave gekregen om deze 
te gebruiken in dienstbaarheid. 
Maar veel mensen zien hun gave 
als een struikelblok, als iets 
wat hen anders maakt
en juist dat anders zijn dan de rest, 
kan je je hele leven al dwars zitten. 

Daardoor kijk je er zelf naar 
als iets dat jou niet dient en 
zolang je er zo naar kijkt,
kan het een ander ook niet dienen.
Je zit dan als het ware in 
een lus van overtuigingen.

Ergens begin je nu te ontdekken 
wat je ermee kan maar nu 
heb je de bevestiging van je buitenwereld
nog nodig om er ook daadwerkelijk 
mee te gaan werken.

Reageert de buitenwereld met onbegrip, 
word je uitgelachen dan heb je 
de neiging om jezelf terug te trekken 
en je gave als iets negatiefs te beschouwen
of het alleen stiekem te gebruiken.

Bij mij stonden de spirituele boeken 
niet in mijn boekenkast, omdat ik 
niet wou dat iemand dat van mij zou zien 
en er zijn oordeel over uit zou spreken....

De basis van dit gedrag is angst, 
angst om afgekeurd te worden, 
angst om belachelijk gemaakt te worden enz...
En juist wanneer je in angst zit ben je kwetsbaar.

Voor jezelf gaan staan op eigen benen 
vraagt van jou belangrijke keuzes. 
En die keuzes laten je vaak zien 
waar je jezelf op de rem zet.

Wanneer ik in reacties lees 
dat het moeilijk is, begrijp ik dat volkomen, 
want door je angst heen gaan
roept in eerste instantie nog meer angst op.

Je innerlijk systeem kan vragen 
om verandering maar zodra je 
een stap gaat maken kun je angst ervaren.
De een kiest er dan voor weer terug te stappen 
en de ander kiest ervoor de angst te onderzoeken
zodat overtuigingen duidelijk worden.

Zolang je weg blijft lopen voor 
deze angsten zal er niets veranderen. 
Een idee blijft een idee wanneer 
er geen handelen op volgt. 

Klagen over de reactie van een ander
brengt je ook geen verandering. 
Er zullen altijd mensen blijven 
die denken dat je gek bent 
wanneer je uitspreekt 
wat je van binnen voelt, 
die bang worden van jouw gave
en het in het belachelijke trekken.

Je losmaken van de mening van een ander 
hoef je niet strijdend te doen, 
je hoeft geen ruzie te maken
of de ander of jezelf aanwijzen als schuldige.
Je hoeft niet het contact te verbreken. 
Alles kan gewoon hetzelfde blijven 
terwijl jij op eigen benen gaat staan.

Het is een innerlijke verschuiving, 
je gaat anders kijken
en anders denken en je 
zet jezelf op de eerste plaats.

Je gaat door die moeilijke stukken heen 
en gaat zien dat jij het bent die 
jezelf beperkt door de gedachten
en overtuigingen die je hebt. 

Je leert angst herkennen
en weet op een gegeven moment 
dat je daar niet naar hoeft te luisteren. 
Dat het alarm afgaat terwijl er geen
gevaar is omdat je dat zo geleerd hebt. 
Dat het oud gedrag is wat mag veranderen.

Wanneer ik lees dat het moeilijk is, 
dat er mensen uit je leven verdwijnen, 
dat mensen je niet meer begrijpen,
je willen dwingen om vooral je 'oude' zelf te blijven,
dan zie ik alleen maar dat je onderweg bent,
dat veranderingen vorm beginnen te krijgen,
dat er ruimte gemaakt wordt in je leven 
voor nieuwe dingen.

Wanneer je 1 x begint met dit proces, 
de ruimte geeft aan je verlangens 
en de eerste stappen maakt,
is het een onomkeerbaar proces. 

Het kan zijn dat je onderweg ergens blijft hangen
omdat je jezelf niet toestaat verantwoordelijkheid
te nemen voor bepaalde zaken.

Maar wanneer je leert om al die 
hobbels te nemen die op je pad komen, 
echt gaat staan voor wie jij bent 
en wat jij kan, kan het niet anders 
dat je je gave gaat leven en 
het in dienstbaarheid in kan zetten.

Lichtflits
Uit het boek: Open deuren
www.lichtflits.com