Kijken door de ogen van Eenheid
Zou het zo kunnen zijn
dat ik mijn hele leven al
door de ogen van Eenheid heb gekeken ?
Zou dat de reden zijn waarom
ik weinig
van de wereld begreep ?
Zou dat de reden zijn waarom
ik altijd heb gedacht en gevoeld,
dit klopt niet.
Zou dat de reden zijn dat ik
aan mezelf ben gaan twijfelen,
me heb laten overdonderen,
me
heb aangepast ?
Als de wereld zo werkt en ik
moet daar in passen dan moet
ik mezelf veranderen.
Ik heb het vast ooit eens gedacht.
Baan na baan zag ik dat mensen
zich ergens makkelijk
bij
neer konden leggen,
alsof ze het gevoel even
in een kastje konden stoppen
en na het werk er weer
uit konden halen.
O zeker, ik heb het geprobeerd,
elke keer weer.
Tot ik uiteindelijk
mezelf
uitgeput, uitgewrongen
terugvond in de spiegel
en eerlijk moest zeggen;
Ik kan niet meer en ik wil ook niet meer.
Ik heb echt heel erg mijn best gedaan,
maar dit jasje past mij niet.
Ik
kan dit niet volhouden.
Ik weet niet hoe anderen het doen,
maar ik kan het niet.
Mijn "niets aan de hand" jas ging uit.
Inmiddels alweer 11 jaar geleden.
Niet raar om van alles
daaronder te ontdekken.
Gevoel moet stromen,
niet bewaard worden
ergens in een hoekje.
Dus ging ik aan de slag.
Ik pelde laag voor laag,
in mijn eigen tempo en
op mijn eigen manier.
En vandaag schrijf
ik over
kijken door de ogen van Eenheid.
En kom tot de ontdekking dat
dat wel eens de reden
kan zijn geweest
dat ik zo'n moeite had
om mezelf terug te vinden
in een wereld van afscheiding.
Lichtflits