Kijken door de ogen van Eenheid

Zou het zo kunnen zijn 
dat ik mijn hele leven al 
door de ogen van Eenheid heb gekeken ?

Zou dat de reden zijn waarom 
ik weinig van de wereld begreep ?
Zou dat de reden zijn waarom 
ik altijd heb gedacht en gevoeld, 
dit klopt niet.

Zou dat de reden zijn dat ik 
aan mezelf ben gaan twijfelen,
me heb laten overdonderen, 
me heb aangepast ?

Als de wereld zo werkt en ik 
moet daar in passen dan moet
ik mezelf veranderen. 
Ik heb het vast ooit eens gedacht.

Baan na baan zag ik dat mensen 
zich ergens makkelijk 
bij neer konden leggen, 
alsof ze het gevoel even 
in een kastje konden stoppen 
en na het werk er weer 
uit konden halen. 

O zeker, ik heb het geprobeerd, 
elke keer weer.

Tot ik uiteindelijk mezelf 
uitgeput, uitgewrongen 
terugvond in de spiegel 
en eerlijk moest zeggen;
Ik kan niet meer en ik wil ook niet meer.
Ik heb echt heel erg mijn best gedaan, 
maar dit jasje past mij niet. 
Ik kan dit niet volhouden. 
Ik weet niet hoe anderen het doen, 
maar ik kan het niet.

Mijn "niets aan de hand" jas ging uit.
Inmiddels alweer 11 jaar geleden.
Niet raar om van alles 
daaronder te ontdekken.

Gevoel moet stromen, 
niet bewaard worden 
ergens in een hoekje. 
Dus ging ik aan de slag.

Ik pelde laag voor laag, 
in mijn eigen tempo en
op mijn eigen manier. 

En vandaag schrijf ik over 
kijken door de ogen van Eenheid. 
En kom tot de ontdekking dat 
dat wel eens de reden 
kan zijn geweest 
dat ik zo'n moeite had
om mezelf terug te vinden 
in een wereld van afscheiding.

Lichtflits